Het is de tijd van goede voornemens. Altijd nuttig om jezelf en de organisatie eens op scherp te zetten. Helemaal als het om veilig werken gaat. Mijn voornemen is om dit jaar uitgebreid aandacht te besteden aan aanrijdingen in het magazijn. Dat is namelijk al jaren de ongevalsoorzaak nummer 1. En daar willen wij van BMWT iets aan doen. Als ik via dit blog daaraan kan bijdragen, doe ik dat graag.
Eén moment van onoplettendheid
Veiligheid vraagt aandacht. Van het management als het om beleid en maatregelen gaat, van elke individuele medewerker als het om naleving van de regels en alertheid gaat. Hoe snel het mis kan gaan bij één enkel moment van onoplettendheid, heb ik tot mijn schande zelf ervaren. Niet op een heftruck, maar in mijn auto.
Hannesen
Het is al lang geleden, maar ik herinner het me nog heel goed. Rijdend op de snelweg heb ik mijn auto in de vangrail gezet. Het was in Brabant, op klaarlichte dag en ik was aan het hannesen met een oplaadsnoertje. Ik maakte een stuurfout, kwam rechts in de berm, reed een lantaarnpaal doormidden, corrigeerde en schoot schuin over de weg tegen de linker geleiderail. Ik stond doodsangsten uit en zette me al schrap voor de klap waarmee een achteropkomende auto vol in mijn flank zou rijden… Dat gebeurde gelukkig niet. Die andere chauffeur lette wél goed op en wist op tijd te remmen.
Wat een sukkel!
Ik had geen ernstige verwondingen en was er nog goed vanaf gekomen. De berging verliep snel en van het garagebedrijf kreeg ik een leenauto. M’n afspraken van die dag kon ik vergeten en ik ging naar huis, nog wel met de schrik in de benen. ’s Avonds op de bank passeerde voor mijn ogen het gebeuren meermaals de revue en ik werd zó kwaad op mezelf: wat was ik een sukkel! Dat ik me liet afleiden door een kabeltje en zodoende in de vangrail terechtkwam. Dat het veel slechter had kunnen aflopen…
Nooit gedacht dat mij zoiets zou overkomen. Ik reed toch uitstekend, had ervaring in het verkeer en kon lezen en schrijven met die auto. Maar het overkwam me dus wel! Dat is me altijd bijgebleven en ik heb m’n gedrag in de auto aangepast: geen geklungel met snoertjes meer, niet al rijdend een adres opzoeken of WhatsAppje lezen en ik bel niet onder het rijden – zelfs niet handsfree, want ook dat leidt af.
Dure leerschool
Elke heftruckbestuurder die een keer een ongeval heeft meegemaakt – ook op het werk – zal ervan doordrongen zijn hoe snel het fout kan gaan. En dat je altijd alert moet zijn. Ik durf de stelling wel aan dat die ervaringsdeskundigen de veiligste collega’s zijn.
Het is een dure leerschool, maar qua gedragsverandering heeft zo’n ingrijpende gebeurtenis de meeste impact en effect op de gewenste gedragsverandering. Toch hoop je dat het nooit nodig is. Dat heb je zelf in de hand. Als ik je een goed voornemen mag adviseren: better be safe than sorry… Hopelijk helpt mijn bekentenis jou om veiliger te werken. Wees niet zo’n sukkel en laat het jou niet overkomen.
